Wake up call om 6u met een kop koffie geserveerd bij de tent.
15 min later wordt er warm water voor de tent gezet om ons te wassen. Geen spiegel maar Patrick krijgt toch een scheerbeurt 😘.
7u ontbijt inde eettent. Verse toast, eitjes, heerlijke confituur, cornflakes, ommelet, een soort van poreche (een soort van pap met noten).
Nog snel onze tent opruimen en dan gaan wij er vandoor met de gids en hulpkok die in zijn rugzak de lunch draagt.
We vertrekken vlot het weer zit mee niet te warm en wat bewolkt.
Maar na een uurtje moeten we de berg op! 4150 m hoog is onze eerste bergpas mangyula. Dit was echt dood gaan man man man onze conditie is echt niet oké... maar ondanks wil ik geen min missen van deze tocht wondermooi nooit eerder iets dergelijks gezien. Boven krijg ik een ongelooflijk gelukt gevoel, maar we zij er nog niet!!!! Een tweede bergpas Iptila van 4170m hoog ligt in de verte op ons te wachten. Deze keer gaan we dalen en stijgen via een viertal bergflanken tot we uiteindelijk de top van de pass bereiken zijn meer dan 6u onderweg. Tijd voor de lunch... ik ben zo uitgeput dat ik totaal geen honger heb. Dorst dat wel en ons water begint schaars te worden beneden zien we het ontichlijk kleine dorpje ( zeven woningen) al liggen. Maar de weg ernaartoe is nog ver gelukkig voor mij nu steeds dalen, wat een bijzondere concentratie vraagt, maar adem en lucht genoeg nu!
De hulp kok start en zien we in een mum van tijd de rechte weg naar beneden nemen. Na enhelf uur is hij nergens meer te zien! Ongelooflijk
Wij doen er nog bijna 2u over
Na iets meer dan 8 u staan we op de kampplaats.
Doodop maar zo gelukkig we did iT. Geen seconde hadden we willen missen ook al was het bijna doodgaan de uitzichten waren ongelooflijk!
Ook nu weer staat het hele kamp klaar. Als je weet dat dit dorp geen toegangsweg heeft en alle bagage met behulp van paardjes ter plaatse is gekomen. De mensen die hier wonende liggen volledig afgesloten. An de weg naar het dorp bergopwaarts deden de paardjes er 2u over.
Voor de thee willen we enkel water dit was al op bij de laatste pass ... hebben nu ongelooflijk dorst. Maar dat wordt meteen goed gemaakt met een pracht van een kampplaats in de milde of nowhere...
Hoe de mensen hier in de winter overleven is voor mij een ongelooflijk vraagteken.
Onze voeten koelen in het beekje en even bekomen voor het diner wordt geserveerd in e eettent!
Wat een dag zij ons zelf een paar keer tegen gekomen vandaag maar wat een prestatie en vooral wat een belevenis.
De kok tovert vandaag zelfs frietjes uit zijn keuken en een heerlijke pasta!
Genieten maar al snel wordt het donker en zijn wij zo uitgeput dat we nog net onze tanden kunnen Poetsen voor we de tent in kruipen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie hier iets achter laten...